मुखवटा

वारा आज अगदीच पडलाय..
कुठे झाडाचं पानही हलेना
श्वास घ्यायलाही त्रास व्ह्यावा
असं काहीसं जड़ वातावरण...
…
ती असं मनात म्हणता म्हणताच
सुरु होतो वा-याच्या रेशमी झुळकांचा हळुवार खेळ…
झाडांच्या पानापानात शिरून
तिच्या मनाच्या गाभ्यात शिरेपर्यंतचा...

वारा खेळत असतो लड़ीवाळपणे
तिच्या रेशमी केसांच्या लाटांतून..
ती स्वतः होते एक शुभ्र हलके पिस
अलगद तरंगत जाणारे आभाळापर्यंत..

आभाळाच्या निळ्याजांभळ्या रंगावर
तिला दिसतो एकाच चांदणीचा चंदेरी ठिपका..
आणि..बागेत बसलेली एकटीच ती
तिला भासते ती… त्या चांदणीसारखीच एकटी...

मुलांचे खेळ..पाखरांचे घरी परतणे..
काहीसा निवांतपणा..
आणि जोडीला असेच कितीसे सुंदर भास…
त्या सुखद झुळकांनी तिच्या तनामनाला
एक गोडसं जड़पण आलेलं...

तिला वाटतं उठुच नये इथून
बसावं असचं अविचल..कितीही वेळ..
…
पण ती मनाला मुरड घालत उठतेच..
मनात म्हणते..
चला घरच्यांची घरी यायची वेळ झाली..
दार उघडायला त्यांना हवं असतं कुणीतरी..

तिच्या सगळ्या भावना आता कर्तव्य होतात..
…
बागेतल्या बाकावरुन उठता उठता
शेजारीच ठेवलेला मुखवटा मात्र ती आठवणीने घेते
आणि..
सवयीने तिची पावलं.. घराच्या दिशेने पडू लागतात..