मैत्री

तो असा कधीमधीच भेटतो,
कधीही, कुठेही, अचानक,
पण जेव्हा भेटतो,
तेव्हा आमच्या दोघांच्याही चेहऱ्यावर हसू उमटतं,
निखळ मैत्रीचं, खुप दिवसांनी भेटल्याचं...

आमची मैत्री कशी झाली
निटसं काही आठवत नाही,
गाणं, विनोद, गप्पा मारण्याचं वेड,
बहुधा हेच समान धागे असावेत.

तसा तो माझ्यापेक्षा वयाने लहान
पण मैत्रीसाठी वयाची मर्यादा असते का ?
त्या दिवशी पेटीच्या क्लासवरुन येताना
त्याने ती आनंदाची बातमी सांगीतली,
त्याचं लग्न ठरल्याची,
त्याचा आनंदी चेहरा पाहून,
जाणवत राहिलं, त्याच्या जीवनात
बहराचा काळ लवकरच येणार आहे,
त्याचं लग्न झालं, सोनपावलांनी ती त्याच्या आयुष्यात आली,
यधावकाश त्यांच्या संसारवेलीवर
एक सुंदर फूल उमललं,
जीवनाच्या फांदीवर आनंद बहरला.

मधल्या काळात भेट अशी झालीच नाही,
माझंही ऑफिस, घरची-बाहेरची कामं,
लेकीचा अभ्यास, न संपणारी कामं - जबाबदाऱ्या

त्या दिवशी तो असाच अचानक दिसला,
कॉलनीच्या अलीकडे असलेल्या कठडयावर टेकलेला....

पटकन ओळखलंच नाही, इतका तब्येतीत
पॉझीटीव्ह फरक झालेला,
शांतपणे बसलेला
आपल्याच विचारात हरवलेला.

मी हाक मारली, तसं चमकून पाहिलं
आणि हसला,
मी म्हटलं इथं कुठं बसलास ?
म्हणाला गाडीला खूप गर्दी होती,
जरा वारा खात बसलो होतो,
ते तसं तिथे बसण्याचं तेच एक कारण होतं की आणखी काही !

घर येईपर्यंत चालता चालता

पुन्हा सुरु झाल्या, अशाच अवांतर गप्पा,
त्याच्या-माझ्या मुलांची विचारपूस, कौतुकं,
एखादा विनोद आणि त्यानंतरचं निखळ हसूं.

दमलेलं मन पुन्हा एकदा रीचार्ज झालं होतं,
अशाच अचानक होणाऱ्या, पुढच्या भेटीपर्यंत..

गुलमोहर

स्वयंपाकघराच्या खिडकीमधून
तुझं बदलणारं रुप पाहत होते,
तुझ्या फांद्यांवर बसून कोकिळा गाणं म्हणू लागली,
अन् तुझे निष्पर्ण देह
कोवळ्या पालवीने फुलू लागले.

एखाद्या बैराग्यासारखं दिसणारं
तुझं उघडं अंग
हिरव्या वस्त्रानं हळूहळू झाकू लागलं..
पण पाहत होते,
अजूनही तुझा आनंद पोटातच होता.
त्या दिवशी अचानक उमललेली दोन-चार फुलं पाहिली
अन् पाहिलं तर तोच केशरी आनंद
आता तुझ्या डोळ्यांत होता....

ये परत असा

कुणी सांगावं, तुला परत फिरावसं वाटेल,
धावता धावता अचानक थांबावसं वाटेल,
ये परत असा....

अजूनही मी उभी आहे,
तेच आश्वासक बाहू पसरून
त्याच जुन्या वळणावर...
जिथून तू दूरावत गेलास,
कणाकणानं.....

आणि मी देखील तूला थांबवलं नाही,
कारण मला ठाऊक होतं....
वाऱ्याला आवरणं कोणाच्याही हातात नसतं...

आणि तरिही
वाऱ्याशी जिन्दगीचं नातं
एक अटळ सत्य असतं...
एक अटळ सत्य असतं....

सूर तुझे

तुझ्या सुरांनी पुन्हा वठलेलं झाड बहरलं,
जगण्याच्या इच्छेतून पालवी फुटू लागली,
जणू चंद्रचांदणे उतरून माझ्या अंगणात आले,
अन् माझेही सूर तुझ्यासवे, नकळत गुणगुणले
हे असेही घडेल असं कधी वाटलं नव्हतं....

अंधाऱ्या वाटेवरची मी एक प्रवासी
अशीच चालणार होते,
ह्रदयातील एक जखम घेउन,
अश्वत्थाम्यासारखी माझं अस्तित्व संपेपर्यंत,





पण आता वाटतंय,
भाळावर जेथे जखम आहे,
तिथेच आसपास आहे तुझ्या स्वरांची लिपी,
त्यानेच आखलेल्या ह्या दोन रेषा,
एक रेषा त्याची,
एक रेषा तुझी.

चित्र

ऑफिसपासून जवळच असलेल्या 'जहाँगीर आर्ट गॅलरीत' प्रसिद्ध चित्रकार गोपाल स्वामी खेतांची (Gopal Swami Khetanchi) यांच्या चित्रांचं प्रदर्शन होतं. प्रदर्शन स्त्रियांचे सोळा "श्रृंगार" या विषयावर आधारित होते. अक्षरशः डोळ्यांची पारणे फेडणारी ती चित्रे पाहताना देहभान हरपत होतं. चित्रातील स्त्री चं सौंदर्य, त्यांची राजेशाही आभूषणं, रेशमी वस्त्रांचा तलमपणा... सगळंच अद्‍भूत आणि काव्यमय... जाणवत राहिल्या केवळ रंगांतून उमलणाऱ्या, मनाला स्पर्शणाऱ्या... आनंदाच्या लाटाच लाटा....

(सर्व चित्रांचे सर्वाधिकार श्री गोपाल स्वामी खेतांची (Gopal Swami Khetanchi) यांचे आहेत. कवितेचं उत्तम तऱ्हेने रसग्रहण करता यावं यासाठी फक्त त्यांची चित्र दर्शवली आहेत.)

तुझी मोहक काया
जणू रंगांची किमया
कधी असे सख्यांचा संग
कधी भासे स्वतःमध्ये दंग
नेत्रात दाटलेली लज्जेची चाहूल
वेडावीते मज तुझे मेंदीचे पाऊल
संदेश वाचता उमटे
हलकेच मुखावरी स्मित
सखे तू... चांदणफूल
सखे तू.. चांदणफूल...


गर्भरेशमी वस्त्रे तुझी
तुजवर मोत्यांची उधळण...
डौल तुझा मोराचा
तूच मोरपीस... सखे तूच मोरपीस..

नयन तुझे आरस्पानी
कमलदलाची.. जणू कहाणी
वाऱ्यात मिसळूनी वाहे
तुझ्या रूपाची कस्तूरी
तू प्रसन्ना.. तू नाजूका..
जणू वेलींवर फुलली जाई...




सौंदर्याची परिभाषा तू
तू एक पहाटस्वप्न..
सखे... तू एक पहाटस्वप्न...

तू आहे प्रत्यक्ष की आहेस भासमान
भास आभासाच्या क्षितीजावर
तू एक चंद्रकोर
तू सूवर्णा.. तू केतकी..
मनात दाटलेले इंद्रधनूते रंग किती
विस्मरण होईना तुझे कसे
तू गूढ..... तू अनिवार ओढ
सखे तू अविस्मरणीय चित्र
सखे तू अविस्मरणीय चित्र.....

पालवी

प्रत्येकाच्या आयुष्यात Bad Patch अर्थात 'वाईट काळ' हा येतच असतो, तेव्हाही खचून न जाता चांगला काळ नक्की येईल असा सकारात्मक विचार घेऊन जगणाऱ्यांसाठी....

"पालवी"

आज पुन्हा शब्दांना पालवी फुटतेय
कुठला ऋतू हा ?

युगानुयुगे वठलेल्या ह्या देहाच्या वृक्षात
आतून पुन्हा सळसळ जाणवतेय,
पुन्हा उन्हाचे कवडसे स्पर्शू लागलेत
अंधाऱ्या मनाच्या खोल गाभाऱ्याला,
अनंत काळापूर्वी निपचीत पडलेली
अबोल मनाची पाखरे,
पुन्हा प्रकाशाकडे झेपावू पाहतायत
ही काय जादू !

हा खरंच ऋतूबदल म्हणवा की
हे सारे मनाचेच खेळ...

वाटतं...

बहुधा संपत आली असावी माझी
शापीत निराशेची वेळ....

अंतिम सत्य

मृत्यू हेच जीवनाचं "अंतिम सत्य"....
मृत्यूलाच प्रियकर मानून त्याच्या भेटीसाठी आतुर झालेल्या मनाची ही कविता...


जेव्हा येशील कधी अचानक,
आसमंत हा स्तब्ध असेल,
पण...

ह्या डोळ्यांत असेल
प्रतिक्षा.... फक्त तुझीच...

माझ्याही नकळत
तुझ्या दुनियेत जाताना,
सगळ्या संवेदना धुक्यात विरत जाव्यात...
निरर्थक जीवनाचा केंद्रबिंदू होऊन
माझं अस्तित्व शुन्य करताना...
अनेक ह्लदयांची हळूवारे स्पंदने
तूला थांबवू पाहतील...
माझ्या नेत्रांतील तुझे प्रतिबिंब
अनेकांच्या मनात अश्रुकण शिंपत जाईल...
पण त्या वेडया मनांना
कशी दिसणार..
तुझ्याकडे ओढणारी माझी अगतिक पाऊले...
माझ्यासाठीच तू वाटेवर जपलेला
नक्षत्रांचा सडा....
अन..
अखरेच्या मैफलीत
बासरीच्या सुरात
हळूहळू विरघळणारं
माझं अस्तित्व
निशब्दपणे !

प्राजक्ता

तू यायच्या आधीच तुझं नाव ठरलेलं होतं....
पहाटेच्या दंवात प्राजक्त फुलावा
असं तुझं बाळरूप पाहिलं,
आणि आपला निर्णय किती अचूक होता
असं आयुष्यभर वाटत राहिलं....