मैत्री

तो असा कधीमधीच भेटतो,
कधीही, कुठेही, अचानक,
पण जेव्हा भेटतो,
तेव्हा आमच्या दोघांच्याही चेहऱ्यावर हसू उमटतं,
निखळ मैत्रीचं, खुप दिवसांनी भेटल्याचं...

आमची मैत्री कशी झाली
निटसं काही आठवत नाही,
गाणं, विनोद, गप्पा मारण्याचं वेड,
बहुधा हेच समान धागे असावेत.

तसा तो माझ्यापेक्षा वयाने लहान
पण मैत्रीसाठी वयाची मर्यादा असते का ?
त्या दिवशी पेटीच्या क्लासवरुन येताना
त्याने ती आनंदाची बातमी सांगीतली,
त्याचं लग्न ठरल्याची,
त्याचा आनंदी चेहरा पाहून,
जाणवत राहिलं, त्याच्या जीवनात
बहराचा काळ लवकरच येणार आहे,
त्याचं लग्न झालं, सोनपावलांनी ती त्याच्या आयुष्यात आली,
यधावकाश त्यांच्या संसारवेलीवर
एक सुंदर फूल उमललं,
जीवनाच्या फांदीवर आनंद बहरला.

मधल्या काळात भेट अशी झालीच नाही,
माझंही ऑफिस, घरची-बाहेरची कामं,
लेकीचा अभ्यास, न संपणारी कामं - जबाबदाऱ्या

त्या दिवशी तो असाच अचानक दिसला,
कॉलनीच्या अलीकडे असलेल्या कठडयावर टेकलेला....

पटकन ओळखलंच नाही, इतका तब्येतीत
पॉझीटीव्ह फरक झालेला,
शांतपणे बसलेला
आपल्याच विचारात हरवलेला.

मी हाक मारली, तसं चमकून पाहिलं
आणि हसला,
मी म्हटलं इथं कुठं बसलास ?
म्हणाला गाडीला खूप गर्दी होती,
जरा वारा खात बसलो होतो,
ते तसं तिथे बसण्याचं तेच एक कारण होतं की आणखी काही !

घर येईपर्यंत चालता चालता

पुन्हा सुरु झाल्या, अशाच अवांतर गप्पा,
त्याच्या-माझ्या मुलांची विचारपूस, कौतुकं,
एखादा विनोद आणि त्यानंतरचं निखळ हसूं.

दमलेलं मन पुन्हा एकदा रीचार्ज झालं होतं,
अशाच अचानक होणाऱ्या, पुढच्या भेटीपर्यंत..