डोह

करून मनाच डोह
सामावून घेतलीस किती
ओथंबून आलेली आभाळ
अस्वस्थ मनातली वादळ….

आभाळ होत गेली
मोकळी, नितळ, निरभ्र..
आणि डोह मात्र होत गेला
अधिकाधिक गूढ़, अबोल..तटस्थ..

दुसर्यांसाठी जगयाच्या नादात
तो एवढाही विसरून गेला..
आपल्याही होत्या लाटा
काठापर्यंत यायच्या शोधल्या असत्या तर
अनेक मिळाल्या असत्या वाटा..

आपल्याच मर्यादेत राहून,
तो अधुनमधून उचंबलुन यायचाही..
दोन थेंब नकळत कधी,
आभालाला द्यायचाही...

आभाळ सतत शोधत रहायच,
आपल प्रतिबिंब डोहात..
डोह मात्र व्रतस्थ,
तो कधीही नसायचा कुठल्याही मोहात...

आभालालाही जाणवले होते तेव्हा,
दोघांमधले न संपणारे अंतर...
आभालच भेटायचे डोहाला कधीमधी
होउन मातीच्या गंधाचे अत्तर...

शेवटपर्यंत....
आभाळ राहिले मुके….डोह झाला मुका….
दोघांमध्ये मात्र फिरत राहिला..
..सतत नियतीचा झोका...