प्रिय सखी अरूणा

तू येतेस अन् मनभर माझ्या
सुगंध दरवळतो...
तुझ्या अवतीभवती
कुठला ऋतू बहरतो...

तू समोर असताना काही क्षण का होईना
मी माझ्या कोषातून बाहेर येते...
मुखवटा जरासा बाजूला सारून
एखादा मोकळा श्वास घेते...

तू बोलत राहतेस तुझ्या डोळ्यांतून
आणि न दिसणाऱ्या पापण्यांआडच्या
पाण्यातूनही ....

मी तनामनाने ऐकत जाते... अन्
कुठलेही बंधने नसलेले आपले अलवार नाते
पाकळी पाकळीने फुलत जाते....

ऊन वारा सोसत,
आनंदाचं झाड बनलीयस तू
हे तूला ठाऊकही नसावं...
प्रत्येकाच्या अंगणात फुलं टाकीत जाणं
यातच तुझं आत्मिक समाधान असावं....

काही क्षण का होईना
दुसऱ्याच्यां भावना वेचून आपल्या पदरात घेतेस...

देऊन सर्वांना आनंदाचे दान
सखे तू आभळाएवढी होतेस...
तू आभळाएवढी होतेस...