बहर

आज माझ्या बहराची वेळ आहे,
आजच मला जगून घेऊ दे,
पुढे कदाचित....
एका एका श्वासासाठी
तडफडावे लागेल....
एका एका शब्दासाठी
निमीत्त शोधावे लागेल ! !

प्रेरणा

माझ्या या सगळ्या कविता माझ्या एका सह्रदय मित्रास अर्पण...
ज्याने माझ्या स्वप्नांना पंख दिले... दिशा दिली... आणि
जो स्वतः माझ्यासाठी आभाळ झाला....

मी उमलून, दरवळणारा सुगंध तू...
माझ्या रंध्रातून वाहणारा शब्द तू...
देऊन स्वप्नांना पंख माझ्या
आनंदाने पाहणारा तू,...
एक सत्य तू.... एक स्वप्न तू...
एक कधिही न संपणारे काव्य तू...
माझी प्रेरणा तू....
माझं आभाळ तू...
माझं आभाळ तू....

अव्यक्त

राहू दे काही अव्यक्त
तुझ्यात-माझ्यात,
बकुळगंध जसा मनाच्या गाभ्यात...
तुझ्या अंतरीचा जिव्हाळा जेव्हा
तुझ्या सुंदर डोळ्यांत दिसतो,
तेव्हा दूर कुठेतरी कृष्ण सखा
राधेसाठी बासरी वाजवीत असतो...

पद्मजा

तुमच्या पापणीतून ओघळलेला
अनावर अश्रू
तुमच्या सुंदर मनाचं प्रतिक होता,
आवरून ठेवलेल्या भावनांसाठी आज
पापणीचा काठ मात्र मोकळा होता...

मुक्तांगण

सहजासहजी मोडता येत नाहीत आपल्याला
आपणच उभारलेल्या
आपल्या भोवतीच्या अदृश्य चौकटी...

चौकटी कधी साध्यासुध्या, कांतीहिन, करकरणाऱ्या चौकटी कधी
गर्भश्रीमंत, सुवर्णजडित, लखलखणाऱ्या...

चौकटींचा मान मोठा...
चौकटींना भाव मोठा...
चौकटींपुढे आतली चित्रं... पालापाचोळा

पाचोळ्याने मग विचारायचं नसतं...
चौकटीतच भिरभिरायचं असतं...
मळलेल्या वाटांवर पावलं टाकत
आंधळेपणानं चालायचं असतं...

चौकटीतली चित्रं छान, सुबक, देखणी
तरीही कधी कधी निर्जीव भासतात
देऊन स्वत्वाचं दान
गुलामीच्या साखळ्या त्यांच्या पायात असतात...

मग... चित्रांनाच कधीतरी भान येतं...
चौकट ओळखण्याचं...
चित्रांनाच कधी बळ मिळतं
चौकट मोडण्याचं...

कोंडू पाहणाऱ्या चौकटीते बांध फोडून
अशीच जीवनसरिता वाहू दे ...
मुक्त श्वास लाभो लाखमोलाचा
अवघं जीवन
मुक्तांगण होऊ दे...
मुक्तांगण होऊ दे...

प्रिय सखी अरूणा

तू येतेस अन् मनभर माझ्या
सुगंध दरवळतो...
तुझ्या अवतीभवती
कुठला ऋतू बहरतो...

तू समोर असताना काही क्षण का होईना
मी माझ्या कोषातून बाहेर येते...
मुखवटा जरासा बाजूला सारून
एखादा मोकळा श्वास घेते...

तू बोलत राहतेस तुझ्या डोळ्यांतून
आणि न दिसणाऱ्या पापण्यांआडच्या
पाण्यातूनही ....

मी तनामनाने ऐकत जाते... अन्
कुठलेही बंधने नसलेले आपले अलवार नाते
पाकळी पाकळीने फुलत जाते....

ऊन वारा सोसत,
आनंदाचं झाड बनलीयस तू
हे तूला ठाऊकही नसावं...
प्रत्येकाच्या अंगणात फुलं टाकीत जाणं
यातच तुझं आत्मिक समाधान असावं....

काही क्षण का होईना
दुसऱ्याच्यां भावना वेचून आपल्या पदरात घेतेस...

देऊन सर्वांना आनंदाचे दान
सखे तू आभळाएवढी होतेस...
तू आभळाएवढी होतेस...

मनाच्या ओल्या मातीवर

मनाच्या ओल्या मातीवर
उमटू लागली आहेत
नकळत तुझी पाऊले...
अन् त्या पाऊलखुणा
पुसून टांकण्याचा
माझाही निकराचा प्रयत्न चाललाय
निरर्थकपणे........


प्रत्येकाला मिळावेत
प्रकाशाचे दोन थेंब
आणि प्रत्येकाच्या जीवनाचा
एखादा तरी कोपरा
उजळत जावा....


प्रत्येकाला मिळावी कधी
रंगांची सोबत....
आणि प्रत्येकाच्या जीवनाचा
एखादा तरी धागा सप्तरंगी व्हावा.......

सप्तरंगी व्हावा....