आनंदाच्या लाटांमधूनी

आनंदाच्या लाटांमधूनी
शोधिते तुला मुकुंदा...
हरवुनी मी मला..शोधिते तुला...

शब्दांच्या या पाऊलवाटा
गोकुळातून येती जाती...
शब्दांमधुनी स्पर्श तुझे
स्पर्शांमधली अनाम नाती...
निळाईतून व्यापून राही तूच तू घनश्यामा
हरवुनी मी मला...शोधिते तुला...

बासरीचे सूर दूरवर
आसमंती व्यापलेले
पाऊस वेडा ओला नवथर
प्राणांमधूनी सुर रुजलेले
तनमन व्यापून मुक्त असा तू
मुक्त असा लडीवाळा...
हरवुनी मी मला...शोधिते तुला...

तूच ये....समजून घे

फुलून ये...बहरून ये

लहरत ये...बरसत ये...
तुषार होऊन भिजवून टाक॥
या तृषार्त मना...
हरवुनी मी मला...शोधिते तुला...

तुझ्यातील साधेपणा

तुझ्यातील साधेपणा
मनास स्पर्शतो...
कस्तुरीचा गंध कधी
मृगास का कळतो....


रंगरूपा पलीकडे
मनाची दृष्टी....
ज्ञाताच्या पलीकडे
भावनेची सृष्टी...

कर्मावर तुझी आत्मिक निष्ठा
नित्य संयमी देहबोली
खुपसे काही बोलूनही
काही अबोलीच्या कळया
जपलेल्या अजुन मनाच्या तळी...

फुलू दे त्या कळया
व्यक्त होत रहा शब्दांतून
चैतन्याचे झरे मग बघ
वाहतील जणू तव प्राणांतून...

दोन घडींची संगत जरी
जगणे झाले मम जन्माचे...
लाभली ओंजळ मज स्वप्न्फुलांची
सांग फेडू कसे...ऋण या क्षणांचे...

स्वप्न

एखादं स्वप्न कधी होऊच नये पूर्ण
अपुर्णाची हुरहूर अखेरपर्यंत रहावी
त्या स्वप्नांच मोल कधीच न करता,
आपल्या माणसाची वाट शेवटपर्यंत पहावी...

कसलीच अपेक्षा नसावी
अशा जीवनभर जळणयात...
निराशेची काजळी झटकत,
कुणासाठी तरी आपली
निरांजनाची वात व्हावी...

आपणच व्हावे वाट
वाट त्याची पाहता पाहता
शेवटच्या वळणावर..निरोपाचा हात हलवून
देहातील प्राणाने मग त्याला
अखेरची हाक द्यावी...

डोळे मिटता मिटता मात्र
अखेरचा तोच दिसावा...
अन् ह्या जीवनाची यात्रा मग
त्या एका सुंदर क्षणात संपावी...

डोह

करून मनाच डोह
सामावून घेतलीस किती
ओथंबून आलेली आभाळ
अस्वस्थ मनातली वादळ….

आभाळ होत गेली
मोकळी, नितळ, निरभ्र..
आणि डोह मात्र होत गेला
अधिकाधिक गूढ़, अबोल..तटस्थ..

दुसर्यांसाठी जगयाच्या नादात
तो एवढाही विसरून गेला..
आपल्याही होत्या लाटा
काठापर्यंत यायच्या शोधल्या असत्या तर
अनेक मिळाल्या असत्या वाटा..

आपल्याच मर्यादेत राहून,
तो अधुनमधून उचंबलुन यायचाही..
दोन थेंब नकळत कधी,
आभालाला द्यायचाही...

आभाळ सतत शोधत रहायच,
आपल प्रतिबिंब डोहात..
डोह मात्र व्रतस्थ,
तो कधीही नसायचा कुठल्याही मोहात...

आभालालाही जाणवले होते तेव्हा,
दोघांमधले न संपणारे अंतर...
आभालच भेटायचे डोहाला कधीमधी
होउन मातीच्या गंधाचे अत्तर...

शेवटपर्यंत....
आभाळ राहिले मुके….डोह झाला मुका….
दोघांमध्ये मात्र फिरत राहिला..
..सतत नियतीचा झोका...

तू दिसलास की

तू दिसलास की
माझ्या मनातली फूलपाखरे
भीरभीरत यायची मनाच्या अगदी तळातून..
तू दिसलास की सोनचाफा दरवळून जायचा,
श्वासात माझ्या गंध ओतून...

तू दिसलास की मला चिंब भिजवत,
मनातले आभाळ धुंद बरसायचे...
तू दिसलास की माझे अस्तित्व नकळत,
तुझ्या गंधात विरायचे

असं बरचसे काही व्ह्यायचे,
नुसत्या तुझ्या येण्याने...
तू दिसलास की तनामनावर
तृप्ति पसरून रहायची कणाकणाने....

आता सारे काही बदलले
तू दूर गेलास मनाने,
जाताना घेउन गेलास,
तुझे जादुभरे क्षण,
माझ्या स्वप्नांचे असंख्य कण
आणि ठेउन गेलास मागे
कुणालाही न दिसणारे,
मनाला अखंड जाळणारे
डोळ्यातून नकळत झरणारे
रीतेपनाचे ओले क्षण...