शेवटचं पत्र

सगळ्या ऋतुंच्या पायघडया ओलांडून
मी निघून गेले ऐन वसंतात
तुझा हात सोडून..अर्ध्या वाटेवरून...
तुला कारण ठाउक होतं..
तरीही रागावला असशील ना ?

तुझा रागही फसवा..तुझ्यासारखाच..
आता संपलं आपल्यातलं सगळ
असं कितीदा म्हणुन
अबोल्यानंतरच्या पहिल्याच भेटीत
हसरी शब्दफुलं उधळणारा..
सहजच बोलतोय असं दाखवणारा...

आपल्या बहरकळ्या आपणच खुड्ताना
आपण स्वतःचा प्राणच खुडतो
हे कळत का नाही मला ?

मी समोर आल्यावर प्रत्येकवेळी
उध्वस्त होणारं तुझं स्वप्नांच घर
दिसतं रे मलाही..

त्या घराचे सुंदर अवशेष
जिवापाड जपलेत पदरात माझ्या
अजुनही...

डोळ्यात येणारे अश्रु कुणाला दिसू नयेत म्हणुन
माहितीये काय करते मी..
खूप खूप हसते..आनंदी राहते..

ते जावू दे..
अजुनही तशीच पाहतोस का रे..स्वप्ने भविष्याची
तुझ्या स्वप्नील डोळ्यांनी..
आणि..आणि तो सोनामोहराच्या फुलांचा सडा
अजुनही तसाच सांडतो का रे आपल्या पायवाटेवर..
त्या फुलांना हातात घेउन चालायची माझी सवय..
पण आता नाही घेत हातात त्यांना
उगीच तू आठवायचा..
अजुनही..

आता कोणाशी बोलतोस मनाच्या अगदी आतलं
की बोलतच नाहीस..कोणास ठावूक..

अरे हो एक सांगायचं राहूनच गेलं
तुझी एक महत्वाची वस्तु
माझ्याकडेच राहून गेलीये..
खूप शोधाशोध केली असशील तुही..
पण नसेल सापडली तुला..
वेळ मिळाला की घेउन जा..

मोडलेलं असलं तरी 'मनच' ते
घेउन जा आठवणीने..
तुझ्याही नकळत चुकून माझ्याकडेच राहून गेलय ते...