चिमण्यांचे झाड...

रोज सकाळी चिमण्यांच्या आवाजाने
बागेतली अशोकाची झाडे बोलू लागतात...
त्यांच्या नव्या दिवसांच्या चाहुली
पानोपानी जाणवू लागतात...

काहीसा उजेड काहीसा अंधार
पूर्वरेषेवर रेंगाळत असतो...
चिमण्यांच्या टिपेला पोहचलेल्या आवाजाने
अशोकवृक्षही जणू शहारत असतो...

हळुहळु काळोखाला छेद देत
कुठुनसा उजेड येऊ लागतो...
प्रकाशाचं स्वप्न पंखांवर घेण्यास
उत्सुक चिमण्यांचा थवा सज्ज होऊ लागतो...

आता पुरेसं उजाडलेलं असतं
आवाजही हळुहळु कमी होत जातात...
खुपश्या चिमुकल्या भुर्र भरा-या
घरांवर, छपरांवर विसावू लागतात..

हळुहळु अशोकाचे झाड अबोल होते
उडून गेलेल्या चिमण्यांची वाट पाहताना...
संध्याकाळी मात्र पुन्हा गजबजणार असतो त्याचा गाव
चिमण्यांच्या नव्या कहाण्या ऐकताना...